Ik herinner me nog levendig ons gezamenlijk verblijf in de Griekse hoofdstad Athene in 2004 toen Prof. Van Assche gelauwerd werd als doctor honoris causa van de Universiteit van Athene.
Dit was één van onze vele gezamenlijke reizen die we ondernamen in het kader van de internationale vertegenwoordiging van de Belgische gynaecologen binnen de EBCOG, de European Board and College of Obstetrics and Gynaecology.
Sinds ruim 30 jaar heb ik de grote eer gehad in zijn voetsporen te mogen treden en heeft hij mij op de internationale scene geïntroduceerd.
Hij was zeer actief in de UEMS (Union Européenne des Médecins Spécialistes) en lag aan de basis van de uiteindelijke fusie tussen ECOG (European College of Obstetrics and Gynaecology) en EBOG (European Board of Obstetrics and Gynaecology). De rivaliteit tussen beide Europese groeperingen werkte zeer contraproductief en werd ingegeven door de maatschappelijke en culturele scheidingslijn tussen de Angelsaksische en Latijnse landen. Dankzij zijn diplomatische gaven van geduld en onderhandelingen werd uiteindelijk de EBCOG boven de doopvont gehouden.
Ik heb een groot respect en bewondering ontwikkeld voor zijn nooit aflatend enthousiasme en geestdrift in dienst van de gynaecologie-verloskunde. Uiteraard was hij een eminent wetenschapper en een gedreven professor gynaecologie-verloskunde maar wat ik vooral in hem heb geapprecieerd is dat hij zelfs als universiteitsprofessor de verdediging van de beroepsbelangen van alle gynaecologen hoog in het vaandel droeg. Hij gebruikte zijn vele contacten zowel binnen de Koninklijke Academie voor Geneeskunde en de diverse gerenommeerde internationale societies en genootschappen waar hij lid van was om de gynaecologie-verloskunde in ons land te helpen verdedigen.
Hij heeft mij verschillende malen vergezeld naar het Kabinet van Minister Demotte toen de uitbreiding van de bevoegdheden van de vroedvrouwen werd besproken. Hij is steeds blijven ijveren voor de prominente plaats van de gynaecoloog-verloskundige in het zwangerschaps- en verloskundig gebeuren. Een ander dossier waar hij zijn nek heeft uitgestoken, is in de financiële opwaardering van alle prestaties die met perinatale begeleiding gepaard gingen omdat hij vond dat de maatschappij te veel investeerde in het levenseinde en te weinig in de start van het leven.
Hij heeft ondanks het feit dat hij nooit deel uit gemaakt heeft van het bestuur van de Vlaamse Vereniging voor Obstetrie en Gynaecologie, van op de zijlijn als het ware, zijn steun en hulp aangeboden. Als diensthoofd gynaecologie-verloskunde heeft hij ook gestreefd naar een volwaardige opleiding gynaecologie volgens de Gouden Standaard, dit wil zeggen zowel universitair als niet universitair. Hij heeft alle gynaecologen die betrokken waren bij de opleiding in de niet universitaire setting steeds naar waarde geschat en gestimuleerd.
Zijn gevleugelde uitspraak was ‘collega en toch vriend’, dit zei hij herhaaldelijk. Wel nu, ik mag in volle eerlijkheid zeggen dat ik André in de loop van de jaren en hoe meer we samenwerkten, heb beschouwd als vriend. Toen ik hem enkele maanden geleden, toen hij reeds ziek was, ben gaan opzoeken op zijn geliefde Trolieberg, waar hij zo lang woonde, was ik diep geschokt omdat hij mij in volle eerlijkheid toevertrouwde dat hij het einde voelde naderen. Het gevecht met zijn ziekte kon hij onmogelijk winnen.
Voor alle collega’s die hem hebben gekend zal hij een onuitwisbare herinnering nalaten als gynaecoloog, wetenschapper, professor maar ook family man die zijn dierbaren en familie op de eerste plaats zette.
Johan Van Wiemeersch
