Georges Albertyn is niet meer.
Een icoon onder de gynaecologen is op 5 juli jl op 88 jarige leeftijd plots gestorven.
Ik dacht, eerlijk gezegd, dat hij het eeuwig leven had, onverwoestbaar, onvermoeibaar, onoverwinnelijk.
Penningmeester van de VVOG tussen 1977 en 1980, voorzitter van 1980 tot 1983, ondervoorzitter van 1983 tot 1986, eerste secretaris van 1986 tot 1989, opnieuw voorzitter van 1989 tot 1992, bestuurslid van 1992 tot 1998 en opnieuw penningmeester van 1998 tot 2001.
Georges Albertyn was lange tijd voorzitter van de Erkenningscommissie, diensthoofd gynaecologie in het Sint-Augustinusziekenhuis in Antwerpen, voorzitter van de Orde van Geneesheren.
Van een indrukwekkend palmares gesproken.
Onze wegen hebben elkaar 45 jaar geleden voor het eerst gekruist.
Georges was een rechtschapen, eerlijk en gedreven man, voor mij een trouwe compagnon de route, die vele paden voor mij heeft geëffend en vele deuren heeft geopend.
Hij heeft de VVOG van een eenvoudige vriendenclub tot een grote vereniging gemaakt. Hij heeft uit het niets de opbouw van de sponsoring gerealiseerd, hij heeft het administratieve secretariaat uitgebouwd, hij is mede verantwoordelijk voor de oprichting van de Commissie van Wetenschappelijke Programmatie, de stichting van het Studiecentrum voor Perinatale Epidemiologie, de traditie van het tweejaarlijks internationaal symposium, de talrijke VVOG-reizen. Al deze verwezenlijkingen zijn voor een groot stuk zijn geesteskinderen.
Op 18 november 2005 werd hij erelid van onze vereniging.
Binnen zijn professionele activiteiten was hij een groot diplomaat die steeds het overleg en het consensusmodel nastreefde en elke vorm van conflict en ruzie trachtte te vermijden. Hij was een uitmuntend gynaecoloog, een briljant chirurg en bezat grote klinische en verloskundige vaardigheden.
Hij heeft talrijke jonge assistenten in opleiding op een onvoorstelbaar praktische manier het vak bijgebracht en hen voorbereid om op eigen benen de gynaecologie-verloskunde te gaan bedrijven.
Als voorzitter van de Erkenningscommissie heeft hij steeds wel overwogen elk dossier geanalyseerd vooraleer het visum werd gegeven als toegang tot de specialiteit.
In de Orde van Geneesheren is Georges Albertyn altijd de man geweest die geprobeerd heeft de collegae die daar dienden te verschijnen eerlijk en met respect te behandelen en indien nodig te helpen en te steunen.
Hij is ontegensprekelijk binnen de gynaecologenvereniging een bruggenbouwer geweest en dit met de universiteiten, hij heeft wetenschap en beroepsbelangen harmonieus doen samen werken. Dat de opleiding gynaecologie als gouden standaard het gemengd karakter heeft, met andere woorden deels universitair, deels niet-universitair, is voor een groot stuk te danken aan zijn streven. In alles wat hij deed, straalde hij een enorme stuwende kracht uit, een gedrevenheid, een wens om de kaars langs beide kanten te laten branden.
Georges was ook een man die steeds naast het strikt professionele binnen zijn vak ervan overtuigd was dat een mooi concert, een goed glas wijn, een mooie tentoonstelling, een boeiende reis, het onderhouden van talrijke vriendschapsbanden essentiële kenmerken waren voor een evenwichtig en gelukkig leven.
Ik verlies een trouwe vriend, een goede collega en een mooi mens.
Vaarwel Georges, de talloze mooie herinneringen die ik samen met jou mocht beleven sla ik op op een memory stick die waarschijnlijk te weinig laadruimte zal bevatten.
Vaarwel en rust in vrede.
Johan Van Wiemeersch
